Çocukluğumdan beri kalabalık ortamlarda ağlayamam ben...Babam ağlayan insandan nefret eder bende ölümüne ağlak biriyimdir...Babamdan böyle durumlarda duyduğum tek cümle "git odanda sessizce zırla" olurdu...Ben yutkunarak odama gelirdim.Odamda bile rahat rahat pöykürerek ağlayamazdım çünkü "sessizce" derdi.Yani ne demek bu "git odana gözüme görünme sesini bile duymayayım defol..!" Önüme baka baka giderdim odama ağlarken ağlarken uyuyakalırdım...O zamandan beri pek ağlayamam.Yani ağlarım tabi ki ama kendi kendime kimsenin görmediği yerlerde ağlarım...Hep bastırırım duygularımı.Bi de artık çok gülüp çok konuşuyorum.Ağlayamadığım zaman çok iğrenç derecede ters bir insan oluyorum...Volkan Konak şerefsizi gibi oldum "çekilmez bir adam oldum yine" diye sikik sikik acındırıyor ya kendini...Orosssspuçocuğu..! Ağlayamıyorum abi çok istisnai durumlar dışında tabi...Ağlayan çocuklarada ifrit oluyorum.Benim çocuğum ağlarsa napcam onun hakkında bir fikrim bile yok şuan. Bu huyum yüzünden çok "duygusuz" damgası yedim ama memnunum açıkçası iyi böyle...Bazende zararlı ama,çok sıktığım zaman kendimi düşüp bayılıyorum 1 hafta yataklık hasta oluyorum sinirsel olarak.Yakında beni zaten ağır bir ruh hastalığı teşhisiyle hastaneye hapsedicekler. Biliyorum.
Tüm bunlara rağmen bildiğim şudur ki :
Çok gülen insanlara iyi davranın. Çünkü onlar hep bir yerlerde tek başına ağlarlar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder